مي دانيم كه آريايي هاي نخستين در سرزميني بسيار سرد زندگي مي كردند و از اينرو ده ماه سرما و دو ماه گرما داشتند. در دوران هخامنشي نيز، سال ايراني به دو فصل بلند گرما و سرما بخش مي شد. فصل تابستان هفت ماه و فصل زمستان پنج ماه و پنج روز بود. در اين دوره، در آغاز هر يك از دو فصل بزرگ جشني برپا مي شد. نخستين جشن، در آغاز بهار و زمان نوزايي طبيعت برپا مي شد و ديگري در آغاز پاييز كه فصل خوشه چيني و روي آوري طبيعت به سرما و يخبندان بود. براي اين دو فصل، نمادي هم داشتند: شير ، نماد تابستان و گاو نشانة زمستان بود. اين دو نماد (شير و گاو) در سنگنگاره هاي تخت جمشيد، در حال ستيز با يكديگر نقر شده اند. اين ستيز نشانة روند طبيعت و پيروزي شير برگاو علامت دگرگوني طبيعت به سوي تابستان است. آيين قرباني گاو هم كه در مهرآييني وجود دارد و در نقش هاي ميترايي ديده مي شود، از همين اعتقاد سرچشمه مي گيرد .
فرمت فایل: WORD
تعداد صفحات: 15